OP DE DANSACADEMIE | Elke maandag is een uitputtingsslag: een volle dag les tot ‘s avonds laat, weinig pauze, en eigenlijk geen fut meer voor de laatste les. Maar wat als die laatste dansles nu nét de cruciale les is? De dansstudent in dit verhaal staat met knikkende knietjes in de taples van Elaine, een pittige Engelse tapdocent. STRESS! Hoe overleef je zo’n situatie? Spijbelen? Doorzetten? Of juist eerlijk zijn?

Voor deze rubriek leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers. De verhalen zijn geanonimiseerd om de privacy van zowel de verteller als de personages zoveel mogelijk te waarborgen.

Het parfum van Elaine hing nog in de hal van de academie. Het geluid van haar hakken en haar rolkoffer kon je niet meer horen. Dat moest betekenen dat ze al in de studio aanwezig was. Je nam dan de trap naar de hal bovenlangs en gebruikte daarna de trap aan het einde van de gang om naar de uitgang te komen. Je wilde niet dat ze je betrapte op spijbelen.

• • • • •

In het eerste jaar hadden we Elaine’s tapdansles op maandagavond om 20.00 uur. Dit was na een volle dag van lessen in klassiek ballet, jazz, muziektheorie, muziekgeschiedenis en creërende danskunst, met maar weinig pauze tussendoor. Maandagen waren verschrikkelijk.

Ik kon ook niet tapdansen. Ik had al zo lang ballet gedanst dat ik mijn voeten niet los kon laten op de manier die hoort bij tap. Dan kwam er nog eens bij dat ik zenuwachtig werd van Elaine, dat het rooster van de opleiding alles van me vroeg en dat ik blaren kreeg van de schoenen! Ik hield niet van tapdansen.

Bovendien was iedereen bang van Elaine. Ze was een klein dun vrouwtje, maar daardoor niet minder intimiderend. Ze leek van niets anders te leven dan witte wijn en sigaretten. Vaak schreeuwde ze in het Engels: “THE LIGHTS ARE ON, BUT THERE IS NOBODY HOME?!” Toen een meisje geëmotioneerd de les uitliep schreeuwde Elaine: “NOBODY WALKS AWAY FROM MY CLASS!!”. Of op een ander moment schreeuwde ze: “I CAN STILL SMELL YOU, I TOLD YOU TO USE DEODORANT, I CAN’T STAND IT.” Op zich schreeuwde ze dat laatste nog klassikaal en niet direct naar iemand. Dus dat viel nog mee.

Elaine had het drama meegenomen uit het theater. Zo kon ze een keer niet naar school komen om les te geven, omdat haar voordeur niet meer dicht kon. “I was pulling that door, and oh my god, it didn’t close. What else was I supposed to do? I could not just leave?!” Maar dat haar voordeur niet meer dicht kon, leek ook eerder een excuus om niet les te moeten geven dan dat het waar was. Ze was vaak in strijd met het bestuur van de school en lapte formaliteiten aan haar laars.

Elaine en ik mochten elkaar in het begin dus niet zo. Ik kan me niet herinneren dat ze per se direct heel gemeen tegen me was het eerste jaar. Ik kan me ook niet herinneren dat ik ooit heb gehuild in haar les. Ik denk dat ik me meer verstopte en dat ze me maar een beetje negeerde. Dat was ik helemaal niet gewend, van mezelf niet en van mijn docenten niet, en ik wist dat dat een slecht teken was. Je kon beter gezien worden en veel feedback krijgen, dan helemaal niet opvallen.

Nu was het zo dat ik in het tweede jaar tap nog een keer over moest doen. Ik had namelijk ervoor gekozen om de overstap te maken van Musical naar Dans. Bij de bachelor Dans kregen ze in het tweede jaar tapdans, in het niveau van het eerste jaar Musical. Het was voor het eerst dat ik een vak over moest doen, maar dat had zo z’n voordelen. Plotseling was ik degene die alles al wist en was ik zélfs het goede voorbeeld van de klas. Toen de stress van me afviel dat ik niet meer de slechtste was kon ik plots weer functioneren, voelde ik me niet meer dom en mislukt.

Aan het einde van dit tweede jaar ging ik om met een vriendengroep van jongens, waarvan er één heel goed kon tappen. Hij nam Elaine op een zaterdagmiddag mee naar de kroeg waar ik werkte. Ik was volledig overrompeld, want die kroeg werd voornamelijk bezocht door louche artistieke types en kunststudenten. Het was een vies café waar bijna alle stoelen kapot waren. Ik wilde me verontschuldigen voor de staat van het café (het was er echt smerig). Ik had ook meteen de neiging om in de spiegel te checken of ik er wel goed genoeg uitzag, presentabel, met haar uit mijn gezicht en make-up op.

Die middag kreeg ik bijna een band met Elaine, al weet ik niet of zij dat ook zo heeft ervaren. Heel de middag dronk ze witte wijn, rookte ze sigaretten en heeft ze zelfs bakjes nootjes gegeten. Waar we het precies over gehad hebben weet ik niet meer, maar ik vermoed dat we een gemeenschappelijke vijand konden vinden in alles wat er mis was met het bestuur van de dansopleiding. ‘Het systeem’ dat onze vrijheid inperkte was een populair onderwerp onder ons, studenten, maar ook in deze vrouw die wellicht grotere ambities had dan jaar in, jaar uit, dezelfde lesstof aan te bieden.

• • • • •

Gehaast liep ik naar de uitgang, me ervan bewust dat Elaine elk moment de school binnen kon komen. Bijna was mijn sluiproute gelukt, tot ik zowat tegen haar opbotste bij de uitgang. Ze zei: “Hey, don’t we have class?” Ik voelde me betrapt en was me ervan bewust hoe ik eruit zag. Mijn haar piekte alle kanten op, ik droeg geen make-up en had waarschijnlijk donkere kringen onder mijn ogen. Ik zette me schrap voor een preek, over hoe dansers altijd moeten doorgaan en hoe dat hoort bij ons vak. Hoe je nooit moet spijbelen, ook al ken je het materiaal al. Hoe respectloos het is als je wegblijft en dat je er simpelweg gewoon moet zijn, zelfs als je ziek bent.

Dat gebeurde allemaal niet. Ik zei: “Oh Elaine, I’m so tired, I really need to sleep and go home. I can’t anymore.” Waarop ze vrolijk antwoordde: “You know, sometimes you have to give yourself a break. Take a glass of wine. See you!” En weg was ze. Het geluid van haar klik-klakkende hakken en haar rolkoffer stierven langzaam weg in de verte van de gang.

Op de dansacademie

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door Simone? Neem dan contact met ons op!

Lievelingetjes

Op de dansacademie