Een groentje achter rode oortjes

OP DE DANSACADEMIE | In danstalent loopt ze voor op haar leeftijd, in relaties is ze een laatbloeier. Het ontwikkeltempo van de student in dit verhaal lijkt nooit gelijk te lopen met dat van haar klasgenoten. Vastbesloten om de beste danser te worden zoekt ze haar grenzen op - en gaat er soms overheen. Dit is een waargebeurde coming-of-age van een danser die uiteindelijk haar eigen ritme vindt binnen én buiten de studio.

Voor dit verhaal leende Eefje Verbeke haar pen aan een andere danser. Dit verhaal is dus waargebeurd! Maar om de privacy van zowel de verteller als de personages te waarborgen zijn namen en details geanonimiseerd.

Het eerste jaar op de dansacademie was totaal overweldigend. Het voelde als een vulkaan op uitbarsten. Al die nieuwe informatie, zoveel stijlen en gezichten, docenten die soms wel tegenovergesteld lijken aan elkaar in hun aanpak en wat ze willen zien… Hun woorden linkten zich aan elkaar tot een ononderbroken stroom van lava. Heet, prikkelend, verbrandend. Moeite had ik, om te plaatsen wie ik op deze opleiding was. Mijn hoofd en lijf sloegen haast constant op hol en mijn levensenergie was zo gespannen en zat zo hoog dat ik waarschijnlijk leek op een vogelverschrikker. Met regenbooghaar, want die tijd kende haast alle kleuren en nuanceringen. Alle gekheid op een stokje: het wás ook even schrikken. Toekomen op een nieuwe school, in een nieuwe stad, in een nieuw land, is best spannend. En dat in de periode voordat MeToo uitbrak in de culturele wereld, stond gelijk aan: hoge eisen tegemoet treden zonder aanvoelen van, noch klagen over eigen grenzen in lichamelijkheid.

Op hete kolen leren lopen.
Eelt kweken.
Bewegen in een ontregeld lichaam.
Je modelleren naar een lichamelijk en psychisch ideaalbeeld als danseres.
Dun, rank, slank, elastisch.
Opstaan en verdergaan. Blijven gaan. Blijven dansen.
Verder, over, voorbij.

Toen was dat ‘het oude normaal’. Helemaal ingeprent in mijn dansante zijn. Een logisch verlengde van de opleiding die ik naast mijn middelbare school bij elkaar had gedanst.

Bovendien wou ik stellig en vurig al heel lang niet alleen de beste danseres worden, maar tevens ook de beste atlete. Van kindsbeen af, spiegelde ik me aan de sportieve wensstaat van mijn ouders. Het voelde soms alsof ik verraad pleegde door voor dans te kiezen, want was dat eigenlijk echt sport? Het gewicht van mijn keuze hing als een juk aan mijn beenderen.

…

Log in om verder te lezen!

inloggen

lid worden

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, lenen onze redacteuren hun pen en hum stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en van studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door ons? Neem dan contact met ons op!