Misselijkmakend dichtbij

OP DE DANSACADEMIE | Het zal er wel bij horen. Dat dacht de (anonieme) student uit dit verhaal steeds wanneer gastchoreograaf Nathan haar onhandig vastpakte. Ook probeerde ze de indringende manier waarop hij naar haar keek te negeren, en zich niet ongemakkelijk te voelen bij de seksueel getinte manier waarop hij correcties gaf. Lang zei ze niets over de privéberichten die ze van hem kreeg. Pas nadat ze toch besloot haar verhaal te doen, begonnen de paniekaanvallen en de slapeloze nachten echt.

Voor dit verhaal leende Ilja Geelen haar pen aan een andere danser. Dit verhaal is dus waargebeurd! Maar om de privacy van zowel de verteller als de personages te waarborgen zijn namen en details geanonimiseerd.

Trillend van het huilen til ik de deken van Mona’s bed op en kruip ik tegen mijn grote zus aan. Ze draait zich naar me toe en slaat stevig haar arm om mijn middel. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar er komt alleen een snik uit. “Ssst,” fluistert Mona, “het is goed.” Ze draait zich weer op haar rug en zoekt onder de dekens naar mijn hand, waar ze even stevig in knijpt. Ze houdt haar vingers verstrengeld met de mijne. “Focus op je ademhaling”, fluistert ze, verwijzend naar de ademoefeningen die ze de laatste tijd vaak met me doet.

Ik probeer mijn in- en uitademing te vertragen tot ik net zo ontspannen adem als zij. Dan voel ik haar vingers langzaam ontspannen in mijn hand terwijl ze in slaap valt. Maar bij mij gaan de flashbacks nog even door. In het begin vroeg ik nog iedere keer of ik bij haar in bed mocht slapen, maar inmiddels gaat het al weken zo. Alleen met de hand van mijn zus in de mijne lukt het me om in slaap te vallen. Terwijl mijn zenuwstelsel langzaam kalmeert, doorlopen mijn gedachten de gebeurtenissen van de dag…

Vanochtend kreeg ik van mijn mentor te horen dat meerdere docenten vinden dat ik zo moe overkom. Mijn lievelingsdocent, die naast haar zat in het beoordelingsgesprek, haakte in: ze vermoedde dat dit geen ‘gewone’ vermoeidheid was. Ze zei het op een warme manier, zonder haar gebruikelijke beoordelaars-toon, maar ging er verder niet op in. Ik knipperde een paar keer snel met mijn vochtig wordende ogen en scande haar gezicht, dat zich alweer had hersteld tot een neutrale uitdrukking, passend bij de setting. Inmiddels was mijn mentor haar aantekeningen aan het bestuderen, om te kijken welke punten ze nog meer met mij moest bespreken. Een paar weken geleden had zij in een les zelf nog mijn handen vastgepakt en me geholpen mijn adem tot rust te brengen, terwijl ik trillend en hyperventilerend de controle over mijn lichaam verloor. Als iemand wist van mijn paniekaanvallen was zij het. Zag ze het verband dan niet?

Had een van hen me hier op een ander moment onder vier ogen over aangesproken, dan was ik misschien wel gebarsten. Maar moest ik dan nu, hier, op een stoel tegenover vier docenten van het kernteam, gaan vertellen over de slapeloze nachten? Dat ik niet meer alleen kan slapen omdat mijn lichaam zich weigert te ontspannen? Hoe ik hele dagen misselijk ben en hoe meer ik probeer mijn spierspanning los te laten, hoe meer ik het gevoel krijg te moeten overgeven? En waarom kaarten ze dit aan als ze er zelf niet over in gesprek willen gaan?

…
Log in om verder te lezen!

inloggen

lid worden

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, lenen onze redacteuren hun pen en hum stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en van studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door ons? Neem dan contact met ons op!

Lees of luister ook naar...