Scheidende spelletjes

OP DE DANSACADEMIE | In het derde jaar van de dansacademie ontdekt de student in dit waargebeurde verhaal dat de grenzen tussen vriend en docent, of vriend en collega, vaak vaag zijn… Door toedoen van haar favoriete choreograaf wordt ‘uitsluiting’ al snel het thema van de klas, en niet enkel van de choreografie. Tijdens én buiten de repetities. Wie kan ze nog oprecht vertrouwen? Hoe wil ze later als choreograaf zelf handelen?

Voor dit verhaal leenden Eefje Verbeke en Ilja Geelen hun pen aan een andere danser. Dit verhaal is dus waargebeurd! Maar om de privacy van zowel de verteller als de personages te waarborgen zijn namen en details geanonimiseerd. Om dit te waarborgen zijn enkele details herschreven in overleg met de geïnterviewde, waarbij de essentie van het verhaal bewaard is gebleven.

Pling!
Een appje komt binnen.

Terwijl ik met mijn rechterhand snel wat havermoutvlokken de kom in doe, haal ik met mijn linkerhand de telefoon uit mijn dansbroek en ontgrendel. Zo mindful als een overwerkte danser-in-opleiding een voedzaam ontbijt eten kan, hap ik al append wat ontbijtgranen bij elkaar. “Kun jij het materiaal van vorige week straks alvast doornemen met de klas? Ik heb vertraging.” Het appje is van Nick, de choreograaf. Als derdejaars studenten zitten we middenin zijn maakproces. Mijn favoriete deel van het jaar. Als ik ergens van droom dan is het om zelf choreograaf te worden.

Maar nu middenin de coronapandemie voelt het werken aan de eindvoorstelling een beetje als een slecht geïmproviseerde pas-de-deux. Een onhandig en soms frustrerend heen en weer geslinger. Niet bepaald waar onze klas op zat te wachten... Vorig jaar nog werden we gebrandmerkt als ‘moeilijke klas’ omdat we niet bang zijn om ons uit te spreken. We keken dit jaar dus reikhalzend uit naar een easy proces met een nieuwe choreograaf. Eentje mét flow en momentum, zo effortless als contemporary dance. Maar behalve de corona omstandigheden, helpt ook het thema van de choreografie daar niet echt bij. Nick koos voor het thema ‘uitsluiting’. Om me hierin in te leven kost me behoorlijk wat verbeeldingskracht, want ik ben meer een allemansvriend. Extreem één kant van het verhaal kiezen is niks voor mij, ik ben juist het type bemiddelaar. Al blijkt een paar weken later dat Nick zo zijn maniertjes heeft om ons het thema aan den lijve te laten ondervinden…

Pling!

Mijn beste maatje Lu stuurt me een flauw coronafilmpje. Een man draagt een transparante kap rondom zijn hoofd - zo eentje die je bij een huisdier omdoet na een operatie. Met wilde bewegingen probeert hij het ding van zich af te schudden. Naast hem zit zijn hond te blaffen, ondertiteld als: “it’s for your own good, you’ve gotta stop touching your face”. Ik grinnik - lachen is de beste remedie. Ik grabbel mijn mondmaskers bij elkaar en spring op de fiets, richting de studio. Another day at the office! Het lege landschap doet bevreemdend aan. De stad lijkt wel stilgevallen, waardoor de snelheid die ik haal, haast zonder tegenliggers, exponentieel toeneemt. Na amper tien minuten trappen zwier ik mijn fiets het rek in, precies naast die van Lu. Wanneer ik binnenkom zie ik dat iedereen al aan het opwarmen is, in een grote cirkel. Ik voeg me snel bij hen, stretch mijn linkervoet (die al een aantal jaar mijn zwakke plek is) en laat weten dat Nick later komt.

Nauwelijks heb ik de aankondiging volbracht, of er gaat een diepe zucht door de klas. “Dan hadden we gewoon nog even onder de wol kunnen blijven liggen?!”, zegt Amélie verontwaardigd. Om die woorden kracht bij te zetten, schudt ze tegelijkertijd haar rechterarm los. Jordy, die naast haar zit, rolt met zijn ogen. Die twee zijn altijd de eersten om kritiek te uiten. Vaak terecht, maar niet altijd subtiel geformuleerd. Vandaar wellicht onze ‘moeilijke klas’ reputatie. Maar mensen als zij durven tenminste te zeggen waar het op staat. Ze stellen terechte vragen over taalgebruik: waarom niet gewoon ‘studenten’ in plaats van ‘jongens en meisjes’? Ze herinneren de coördinator aan de extra lessen die zijn beloofd maar nooit zijn waargemaakt, of melden het als een docent vaak afwezig is. Dat noem ik juist constructief-kritisch. Helaas kan niet elke docent daar goed mee omgaan, wat de marketing slogans op de website van onze dansacademie ook moge beweren. Ze leiden ‘kritische en individuele makers en docenten’ op. Dat klopt. Maar die kritiek mogen we kennelijk niet richten op de opleiding zelf. Of toch niet op individuele docenten, die ons al snel de mond snoeren.

Vanuit zijn spreidzit zegt Jordy net iets te hard: “En dat weet jij alleen?” Hij draait zijn hoofd naar mij, als een gans met uitgestrekte nek. Zijn priemende blik vangt die van mij. “Heb je weer lekker zitten slijmen bij Nick?” Er komt wat geroezemoes uit de rest van de klas. Iedereen kijkt nu mijn richting uit. “Ik weet ook niet waarom hij juist mij appt”, zeg ik vastberaden, waarna ik snel mijn gezicht verberg in een roll down.

Dat Nick niet in de smaak valt bij het merendeel van de klas, is me al een tijdje duidelijk. Al snap ik niet waarom. Mij heeft hij nooit iets misdaan. Integendeel. Ik vind hem zorgzaam en respectvol in de manier waarop hij zijn functie invult. Oprecht begaan met zijn leerlingen. Een soort docent-mentor. Zo tipte hij me al bij het dansgezelschap van mijn dromen om er stage te lopen volgend jaar, waar ik ongelooflijk naar uitkijk! Mede dankzij hem lukt het om mezelf te ontwikkelen tot de beste danser die in me zit.

Na de roll down komt onvermijdelijk de roll up en zetten we ons gezamenlijk aan de opdracht van Nick. We dansen onze herinneringen aan het materiaal als wazige pixels op een uiteengetrokken beeld. Het voelt raar om fysiek niet dicht in de buurt te mogen dansen van mensen die anders dagelijks elkaars rug masseren. Maar het lijkt de samenwerking juist goed te doen: in zeer korte tijd puzzelen we samen de choreografie terug in elkaar. Eén plus één is soms drie en geen twee. Wat nou ‘moeilijke’ klas?

…

Nieuwsgierig naar de rest van het verhaal? Log in om verder te lezen!

Inloggen

lid worden

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, lenen onze redacteuren hun pen en hum stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en van studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door ons? Neem dan contact met ons op!