Sportbeha

OP DE DANSACADEMIE | Als tiener geloofde de danser in dit verhaal dat ze haar grenzen wel kende. Ruim tien jaar later brengt een gesprek met een vriend daar verandering in. Met een decennium vertraging voelt haar lichaam alsnog de onveiligheid van het amateurgezelschap waarin ze als meisje danste. Waarom moesten al die oudere jongens, of mannen, het toch steeds over haar grote borsten hebben? En waar was de regisseur, met wie ze online zo close was, wanneer ze hem echt nodig had?

Voor dit verhaal leende Ilja Geelen haar pen uit aan een andere danser. Het verhaal is dus waargebeurd, maar namen en details zijn geanonimiseerd.

“Mama, waarom heeft Lina eigenlijk grotere borsten dan jij, terwijl ze geen kindjes heeft?”, vraagt Pip doodserieus aan de ontbijttafel. Haar vader, moeder en ik kunnen onze lach niet inhouden. De wereldwijsheid van deze groep drie-er verbaast ons steeds opnieuw. Zonder het te weten raakt ze precies aan hét mysterie waar haar moeder Nora ook haar hoofd over breekt: na twee baby’s werden haar borsten ineens juist drie cups kleiner. “Omdat je broer en jij als baby’s mijn borsten hebben opgegeten!”, grapt ze dan ook. Ze wisselt een veelbetekende blik met haar man Tibbe én met mij, want vroeger had ze net als ik een flinke E-cup. Dat leed delen we met elkaar - van de pijn van floorwork en petits sautés tot het ongemak van niet-passende kostuums en weinig verhullende balletpakjes.

Nora werd mijn docent modern toen ik 17 was. Niet alleen hielp ze me om mijn auditiesolo voor te bereiden, ze hielp me vooral los te komen van het klassieke stramien waar ik al sinds mijn vierde in zat. Inmiddels ben ik 27, al zes jaar afgestudeerd en is de tien jaar oudere Nora een van mijn beste vriendinnen. Ook met haar man ben ik heel close, en met haar kinderen. Vandaar dat haar vijfjarige dochtertje zojuist nog met mij in bad zat, nieuwsgierig mijn borsten te bestuderen. Terwijl ik Pip’s boterham smeer, legt Nora liefdevol aan haar uit dat borsten bestaan in allerlei vormen en maten. “Oh, dus misschien worden die van mij ook wel zo groot?”, vraagt Pip met grote ogen. Maar echt bezorgd lijkt ze niet, want de chocoladevlokken van haar broertje zijn veel belangrijker. Hij heeft er veel meer!

Zo boeiend zijn borsten dus ook weer niet voor een vijfjarige. “Waarom is me dan toch zo vaak verteld dat ik mijn grote borsten strakker in moest pakken, juist in kindervoorstellingen?”, vraag ik me later die dag hardop af. Ik zit met Tibbe op de bank. Nora heeft zich na kinderbedtijd teruggetrokken met haar aquarelset en ik ben met haar man in gesprek geraakt. Hij doet de financiën van een energiebedrijf en de danswereld is voor hem nog altijd een mysterie, wat praten met hem verfrissend maakt. Ik vertel hem over het amateurgezelschap waar ik vroeger danste en acteerde. We maakten musicals voor kinderen uit de wijk. Ons grootste jaarlijkse evenement was een zomerkamp voor kinderen waar elke dag werd geopend en gesloten met een korte voorstelling.

“Toen ik een jaar of 16 was stuurde Bas, de regisseur, me op een avond een berichtje met het voorzichtig geformuleerde advies om de volgende dag een wat stevigere sportbeha aan te trekken.” Tibbe trekt een wenkbrauw op. “I know,” zeg ik, “ik begreep toen al dat dat weinig met de kinderen te maken had…”

Het is lang geleden dat ik de naam Bas heb uitgesproken. Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst een vriendin vertelde over hem, kwam ik moeilijk uit mijn woorden. En ook nu verval ik in een monoloog vol verantwoordingen als “Ik weet dat het verkeerd klinkt”, “Het was niet wat het lijkt” en “Ik was toen ook al heel voorzichtig”. Terwijl ik over die tijd vertel hoor ik de rode vlaggen in mijn verhaal. Als tiener zag ik die eigenlijk ook al. Een meisje van 16 dat ‘s nachts zit te chatten met haar regisseur van 27. En eerder naar de repetitie komt om elkaar in het lege gebouw alvast een dikke knuffel te geven. “We wisten allebei maar al te goed dat de andere spelers ons beter niet zo konden zien”, zeg ik tegen Tibbe. “En ik vroeg me toen al af hoe het kon dat uitgerekend een jongerenwerker, want daar was hij voor opgeleid, zichzelf toestond om alleen in een gebouw te zijn met een minderjarige. En elke avond haar berichtjes te beantwoorden en door te vragen naar alle onzekerheden die ze opnoemde.” Ik zie aan Tibbe dat hij wil reageren, in zijn ogen flikkert boosheid. Dat is precies waarom ik hier zelden iemand over vertel. Ik wil Bas niet zo zien. Niet als meer of minder dan een eenzame man die blijkbaar bij mij net zo kwetsbaar kon zijn als ik bij hem. Iemand bij wie ik me veilig voelde, in een omgeving waarin ik regelmatig op mijn hoede moest zijn.

Ik twijfel of ik wel verder moet vertellen, of Tibbe me wel zal begrijpen. Maar als er iemand is die de wereld niet zwart-wit ziet is hij het. Dus besluit ik me, met de stem van mijn psycholoog in mijn achterhoofd, voor de verandering eens kwetsbaar op te stellen. Ik doe mijn best om Tibbe aan te blijven kijken, niet alleen maar wazig voor me uit te staren. Ik haal een keer diep adem, wetende dat ik op het punt sta een duik in mijn verleden te maken waar ik weleens flink verward uit naar boven zou kunnen komen. En dan begin ik.

…

Benieuwd naar de rest van het verhaal? Log in om verder te lezen?

Inloggen

lid worden

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, lenen onze redacteuren hun pen en hum stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en van studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door ons? Neem dan contact met ons op!