Eefje Huntink. fotograaf: Ezme Hetharia.

INTERVIEW | Eefje Huntink (38 jaar) is danseres, docent én danscoach. Dans betekent voor haar: leven, overgave en loslaten. Op zoek naar meer diepgang, kwam ze in 2019 de opleiding Danscoaching tegen. Inmiddels heeft Eefje zelf een training ontwikkeld voor studenten van kunstacademies, want ze vindt dat er meer aandacht mag zijn voor hun mentale welzijn. Grenzen aangeven en omgaan met perfectionisme zijn daarin belangrijke thema’s. Benieuwd naar danscoaching? Lees het interview met Eefje!

Hoe oud was je toen je je eerste danspassen zette?

Nou, ik kan het me niet meer zelf herinneren, maar ik weet wel nog dat mijn ouders vroeger vertelden dat ik als dreumes aan het tafeltje bij de tv stond te bouncen, echt op de maat van de muziek. Toen dachten mijn ouders: hm, interesting, deze meid heeft ritmegevoel. Dus ik had altijd al affiniteit met dans! Ook later danste ik veel in de woonkamer, soms tot frustratie van mijn broer en mijn ouders. Ik had als kind ook veel energie en was altijd bezig met dans en turnen.

Wat ik mijzelf wel nog goed kan herinneren van de danslessen, toen ik 4 of 5 jaar was, was dat de juf dan vroeg: ‘Wie weet nog wat we vorige week gedaan hebben?’ En dan stak ik direct mijn hand in de lucht, want ik wilde het heel graag vertellen. Als een oefening mij goed werd voorgedaan, sloeg ik het meteen op. Ik denk heel beeldend. Jaren later vertelde die juf mij dat ze het soms zelf niet meer wist en het daarom aan onze klas vroeg. Want ze dacht: ja, Eefje weet het toch wel. Dus dat was voor haar ook makkelijk. Haha!

Waarom ben je dansdocent geworden?

Ik had eigenlijk nooit de ambitie om docent te worden. Als mensen mij vroegen “Wat wil je later doen?” dan zei ik altijd “Ik wil dansen!” Maar ik wist eigenlijk niet zo goed wat daar allemaal mogelijk in was. Niemand in mijn omgeving geloofde ook dat je echt iets kon worden met dans, en mijn ouders wisten ook niet hoe die wereld werkte.

Maar op een gegeven moment was er een choreograaf die voor onze selectiegroep een dans kwam maken en hij gaf ook les op de 5 O’Clock in Amsterdam. Dus zo ben ik daar in het schakeljaar beland op de zaterdagen. Toen was er voor het eerst iemand die zei: “Jij bent blessuregevoelig.” Dat was achteraf gezien denk ik gewoon omdat ik mezelf te veel pushte, maar ze dachten toen dat mijn lijf de opleiding Dans Uitvoerend niet aan zou kunnen. Dus hebben ze mij aangeraden om docent te worden.

Uiteindelijk heb ik bij ArtEZ (toen Dansacademie Arnhem, red.) de opleiding Docent Dans gedaan en ik vond het lesgeven ook leuk. Het zit ook in mijn genen, want mijn vader is docent geweest op een Montessorischool. Na mijn afstuderen heb ik een half jaar fulltime lesgegeven. Maar zodra ik naar het buitenland kon om als danseres te werken dacht ik toch: fuck die lessen. En daarna ben ik in Nederland bij het Holland Show Ballet terechtgekomen als Dance Captain. Lesgeven deed ik er meestal bij, als invaller.

Wat betekent dans voor jou?

Dans is leven! Het heeft mij geholpen dingen te verwerken. Dat was vroeger nog niet zo helder voor mij, maar dat besef ik me nu dat ik niet meer zoveel dans. Toen ik in het derde jaar van de academie zat, werd mijn moeder ziek. Dat is best een heftig traject geweest van meer dan tien jaar. En iedere keer dat het spannend werd, ben ik daar doorheen gekomen doordat ik kon dansen. Want dansen is voor mij ook overgave en loslaten. Ook als kind, als ik boos was, dan ging ik naar mijn kamer en dan danste ik het eruit.

Nu ben je danscoach! Waarom?

Ik ben gestopt met dansen in 2016. Ook lesgeven vond ik niet meer zo interessant. Ik had behoefte aan meer diepgang! Maar een opleiding danstherapie vond ik dan weer te theoretisch. Ik ben een doener. En toen in 2019, terwijl ik via Google driftig op zoek was naar nieuwe banen en opleidingen, kwam ik ineens de opleiding Danscoaching tegen van Caroline Renette.

Ik heb toen tijdens een informatiedag een workshop meegedaan en daar gebeurde meteen vanalles: én ik was geëmotioneerd omdat ik weer op de dansvloer stond, én ik vond mijn lijf ineens weer terug met het bewegen en het gevoel dat het me altijd gaf. Er klikte iets! Ik had een aha-moment. De andere deelnemers hadden tijdens de sessie ook zo’n aha-moment gehad en dat deel je dan met elkaar. Ik vond dat zo verhelderend en zo mooi! Zo puur!

Toen dacht ik: dit is iets van waarde, iets waarbij ik mijn doceer skills weer kan gebruiken. En ik kon ook altijd al heel goed observeren. En alle dansbagagge die ik had… kostbare informatie eigenlijk! Die kon ik hier ook in kwijt. Ik dacht: wat een vak! Wat te gek!

Wat heb je tijdens de opleiding Danscoaching over jezelf geleerd?

(Lacht heel hard) Een heleboel!!! Tijdens die workshop was er al zoveel gebeurd dat ik wist dat ik mezelf zou tegenkomen tijdens de opleiding. Niet één keer, maar meermaals. En ik had er ook wel zin in. Er zijn overigens twintig opleidingsdagen in tien blokken van twee dagen. De eerste zes dagen zijn voor jezelf, om danscoaching te ervaren. In het tweede deel leer je anderen coachen.

Eén van de workshops, die over grenzen aangeven gaat, was onder andere heel openbarend. Ik kwam er tijdens die les achter dat ik nog nooit over het woord ‘grens’ had nagedacht. Het zei me helemaal niks. Je moest met een partner een oefening doen en dan aanvoelen: hoe dichtbij mag je komen? En ik was steeds maar bezig met die ander van: oh, ze geeft niks aan, dan mag ik vast verder. Totdat een stemmetje in mijn hoofd zei: ja, maar wacht eens even, hoe dicht wil je eigenlijk dat zij bij jou komt?

Nou… toen gingen de sluizen open! Toen kwam de emotie los. Want ik had dus nooit bedacht a) dat ik over grenzen kan nadenken, b) wat ze betekenen voor mij, en c) dat ik ze kan stellen. Of dat ik ook een ander kan vragen - als ik het niet helder heb - van “Goh, tot hoever mag ik gaan? Zeg maar stop als het niet oké is.”

Daar ben ik toen mee gaan spelen in het dagelijks leven. Gewoon voelen: hier is een grens. En het kan best zijn dat die morgen ergens anders ligt, maar, wat heerlijk, er is helderheid! En ik mag aangeven: ‘nou tot hier eigenlijk’. En ik hoef soms niet eens te weten waarom.

Wat is jouw grootste droom om nog te verwezenlijken?

Wat ik zelf tijdens de dansopleiding nodig had gehad was bewustwording. Daarom heb ik een training ontwikkeld voor studenten van kunstacademies. Die heet: Eerste Hulp Bij Onbewustzijn. Die zou ik graag op alle kunst- en dansopleidingen geven! En het zou mooi zijn als danscoaching daardoor meer bekendheid krijgt.

De training gaat onder andere over ‘het vinden van balans’ en ‘alles uit jezelf halen zonder jezelf te verliezen’. Want, misschien was ik heel naïef, maar toen ik op de dansacademie zat had ik nooit bedacht dat ik ook zelf kan bedenken: Ja, maar wat vind ik hier eigenlijk van? Wat doet dit met mij? Moet ik hier iets mee? Heb ik iets nodig? Gaat het goed met mij, zowel lichamelijk als geestelijk?

Want zeker op een dansacademie gebeurt er zoveel, dus natuurlijk raak je ook de geest. Maar ik was er gewoon helemaal niet bekend mee, vanuit huis niet en ook vanuit de opleiding niet. Mijn instelling was: u vraagt, wij draaien. Werken, werken, werken! En dan het liefst ook nog alles perfect. Dus thema’s als perfectionisme en grenzen aangeven komen zeker in deze training terug!

Wat zijn de eerste reacties op deze training?

De training heb ik voor het eerst gegeven aan de studenten van de dansopleiding van het Lucia Marthas Institute for Performing Arts in Amsterdam. Het verbaasde me toen dat ze heel goed woorden konden geven aan wat ze tijdens mijn sessies hadden ervaren en zich veilig genoeg voelden om het te delen. Het is duidelijk dat ze er op de opleiding al aandacht aan besteden.

Toch zag ik ook studenten die struggelden met thema’s als grenzen, balans, emoties, en perfectionisme. Zij hadden echt wat aan de coaching! Sommigen boekten daarna nog een privésessie met mij. Ze hebben ook hele mooie reviews geschreven, die staan op mijn website. Al denk ik zelf dat ze eigenlijk nog niet volledig beseffen wat ze daar gedaan hebben, en hoe bijzonder het is dat ze zich zo open hebben gesteld.

Hun mentor heeft overigens ook één sessie geobserveerd. Zij zag ook vanalles gebeuren en vond het heel interessant. Het was wel next level, zeg maar.

View this post on Instagram

A post shared by De Danscoach (@dedanscoach)

Wat was één van de meest inspirerende momenten tijdens die training?

Er was een meisje die naar mij toekwam en aangaf helemaal vast te lopen tijdens een verdiepingsopdracht over emoties en wat kritiek met je kan doen. Ze wist niet welke opdracht ze zichzelf moest geven. Dus toen vroeg ik haar: “Mag ik jou een opdracht geven?” “Ja tuurlijk” was haar antwoord. Dus ik gaf haar de opdracht om stil te gaan zitten, op de vloer, met haar ogen dicht, en maar te laten komen wat er komt, en dat dan in beweging te laten zien.

En ze gaat zitten - het doet me weer wat nu ik het vertel! - en ze is het hele nummer stil blijven zitten, dus dat is zeker drie minuten. Maar ik zag op een gegeven moment dat de tranen kwamen. Dus er gebeurde zeker wel iets. Er was vanbinnen beweging, maar ze heeft niet bewogen.

Ik dacht: wow, wat dapper, om als danser stil te zitten, dat oké te vinden, en te voelen wat er binnen in jou gebeurt. Want ik weet hoe moeilijk het is op de dansacademie om de vorm los te laten en te voelen. En niet wat de choreograaf jou oplegt om te voelen. Nee, wat je zelf voelt op dat moment. Dat raakte mij.

Hoe kijk je nu zelf terug op de dansacademie?

Ik zie nu ook de andere kleur van de coaching. Het eerste wat je tijdens de opleiding danscoaching leert is dat het niet om jou gaat, het gaat om die ander! En dat jij eigenlijk de onwetende bent en die ander gaat jou informatie geven. En als je dat dan bedenkt, en je denkt terug aan docenten op een academie…

Ik denk dat er hele goede docenten zijn die datzelfde concept van ‘we zijn gelijken en we gaan samen beter worden’ begrijpen. Maar er zijn ook docenten die dat missen en waar het ego bijkomt, wat los staat van die les. Dat ego heeft daar namelijk niks mee te maken, dat heeft met henzelf te maken. Misschien hebben zij zelf een nare ervaring in het werkveld gehad vroeger. Of zijn ze zelf heel erg gedrild en is dat waarom ze zijn wie ze zijn. Er zijn zeker ook diva’s die daar rondlopen.

Als docent ben je meer gewend om een ander te vertellen hoe het moet en ‘dit doe je fout’ en ‘dit doe je goed’ enzovoort. Maar als coach help je iemand ergens doorheen en schijn je lichtjes op verschillende aspecten met een vraag, in plaats van met een antwoord. Dat is een opvallend verschil!

Dit artikel wordt je gratis aangeboden door Dansdocent.nu. Vind je ons online magazine voor dansdocenten ook een fantastisch initiatief? Steun ons dan door lid te worden!

IN DE SPOTLIGHT

Dansdocent ben je omdat het je passie is, maar wat meer respect en erkenning zou ook fijn zijn. Toch? Daarom interviewen wij regelmatig leden van Dansdocent.nu om hen in de schijnwerpers te zetten en de aandacht te geven die zij verdienen. We vragen hen waarom ze dansdocent zijn geworden, hoe ze het ervaren en wat ze nog zouden willen meemaken. Ook interviewen we regelmatig vooraanstaande en populaire dansdocenten. Laat je inspireren door deze mooie mensen!